Η αποκαθήλωση του ανθρώπου μέσα από τη διαβολή - Μέρος Β

Κάποια στιγμή η επιστήμη της ψυχολογίας πρέπει να αποτινάξει την «φοβία» για κάποιες έννοιες που ίσως θεωρεί δογματικές, άλλου πεδίου, τυπολατρικές, ξύλινες ή ακόμα και δεισιδαίμονες. Η έρευνα αποτελεί ένα μοναδικό και αποκαλυπτικό εργαλείο σε τέτοιες επιστήμες που άπτονται της νόησης, της συμπεριφοράς, των συναισθημάτων και φέρνει στο φως καινούρια γνώση, χωρίς ενδοιασμούς.

Μια τέτοια έννοια είναι και η λέξη «διαβολή» και «διάβολος» που ακόμα και η θρησκεία την έχει, όχι μόνο μερικώς διασαφηνισμένη, αλλά και πλήρως ειδωλοποιημένη και στατική.

Διαβάστε το πρώτο μέρος του άρθρου Η αποκαθήλωση του ανθρώπου μέσα από τη διαβολή, στην Πύλη Ψυχολογίας, Psychology.gr

Η ατομική υπόσταση της προσωπικότητας

Στο δίπολο, λοιπόν, ανώτερος - κατώτερος εαυτός, ενσωματώνεται η έννοια άνθρωπος. Όλοι οι άνθρωποι δημιουργηθήκαμε από το ίδιο υλικό, έχουμε μια κοινή πνευματική βάση από την οποία εκπορευόμαστε. Η πνευματική αυτή βάση απεικονίζεται από σχήματα, χρώματα, ήχους συχνοτήτων των οποίων η δόνηση απορρέει από τα χαρακτηριστικά της. Σίγουρα καμία δεν είναι όμοια μεταξύ τους, όλες έχουν από λίγο διαφορετικές έως μεγάλες αποκλίσεις, καμπυλότητες, κυμματογραμμές, εκφάνσεις, υφές για να μπορεί να γίνει αφετηρία ή ορμητήριο μιας μοναδικότητας. Όπως ακριβώς και στη φυσική μας μορφή, οι άνθρωποι έχουμε από σχετικά κοινά έως τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά - χρώμα ματιών, μαλλιών, ύψος, διαστάσεις σώματος κτλ.- που μας οριοθετεί και μας διαφοροποιεί από κάθε άλλο άνθρωπο και μας καθιστά τόσο μοναδικούς ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλους. Αλλά όλοι είμαστε άνθρωποι.

Η κοινή, λοιπόν, αυτή πνευματική βάση, που διέπει ανεξαρτήτως όλους μας, περιέχει τη λογική και το συναίσθημα. Αρχέτυπα αιώνια που όλοι έχουμε μέσα μας και μέσω αυτών εκφραζόμαστε.

Η αιώνια ορθή λογική είναι μία και το συναίσθημα ένα. Όλοι μας γνωρίζουμε τι είναι το σωστό και όλοι μας γνωρίζουμε με τί τρόπο οφείλουμε να το επικοινωνούμε. Μπορούμε όμως, να τα εκφράζουμε μοναδικά. Και τα δύο αυτά ανήκουν στον αιώνιο ανώτερο εαυτό μας και οφείλουμε να τα ανακτήσουμε. Διότι από την ημέρα που γεννιόμαστε μια άλλη πραγματικότητα εισχωρεί στο μυαλό μας που δεν είναι δική μας, για την ακρίβεια είναι μερική, αλλόκοτη σε σχέση με αυτήν που έχουμε μέσα μας (τα αιώνια, τα διαχρονικά). Αυτά κυρίως έχουν να κάνουν με τον άμεσο κοινωνικό περίγυρο, τις αντιλήψεις που κυριαρχούν εκείνη τη χρονική περίοδο, από το πως μας βλέπουν οι άλλοι, πόσο αποδεκτοί είμαστε, πόσο έχουμε αγαπηθεί, τις προσδοκίες των άλλων από εμάς, και τόσα άλλα που στρεβλώνουν τη διάνοιά μας, κάνοντάς μας να αντιδρούμε πάνω σε ό,τι μας συμβαίνει χάνοντας τη ζωή μας σε άσκοπες και χρονοβόρες στάσεις που δεν εξυπηρετούν καθόλου την προσωπική μας πρόοδο προς τον ανώτερο προορισμό μας.

Η κινητήρια δύναμη των ενεργειών μας πρέπει να είναι τα υγιή θέλω. Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, ο άνθρωπος που νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα του, νιώθει δηλαδή δυσαρέσκεια αντί για ευχαρίστηση, πρέπει να σταματάει για να σκέφτεται: Τι είναι αυτό που δεν τον ικανοποιεί, σίγουρα κάποια έλλειψη υπάρχει. Πριν πάει παρακάτω για ένα ασφαλές μονοπάτι οφείλει να γυρίσει πρώτα πίσω στην έδρα του, την ασφαλή αφετηρία από όπου προέρχεται, για να εξορμήσει όθεν. Γιατί μπορεί μια κατεύθυνση να είναι άριστη για κάποιον, καταστροφική όμως για κάποιον άλλον. Το σωστό δηλαδή του ενός δεν μπορεί να είναι απαρραίτητα και το σωστό του άλλου.

Στην ουσία, ο άνθρωπος καλείται να μην αποδεχτεί ό,τι στρεβλώνει τη διάνοιά του, ό,τι του είναι ξένο και τον αποδιοργανώνει, ό,τι του προκαλεί φόβο και απόγνωση ότι αυτό που γίνεται δεν τον οδηγεί πουθενά. Να μην δέχεται την αλλόκοτη κατάσταση γύρω του και να την διαμορφώνει σύμφωνα με αυτό που ο ίδιος ξέρει σίγουρα ότι θα τον οδηγήσει κάπου ασφαλές με την αλήθεια του. Ας κρατήσουμε αυτό που υπάρχει μέσα μας κι ας το φέρουμε προς τα έξω όπως είναι για να αγγίξει και να μεταμορφώσει την πραγματικότητα μας. Η ιδιαιτερότητα του πνεύματος του καθενός οδηγεί τον καθένα στο δικό του δρόμο. Η αποδοχή, λοιπόν, της ιδιαιτερότητας του καθενός αλλά και ταυτόχρονα η δική μας οριοθέτηση και αυτογνωσία παράγει υγιείς επικοινωνίες και ευρύτερα κοινωνίες. Γιατί στο κάτω-κάτω γεννιόμαστε φύσει αγαθοί.

Με βάση όσα είπαμε προηγουμένως, ο άνθρωπος είναι διττής φύσης, πνευματικής και υλικής. Αυτό τον κάνει να έχει δύο εαυτούς τον εσωτερικό και τον εξωτερικό. Ο εσωτερικός εαυτός (πνευματικός) έχει δύο επίπεδα, τον ανώτερο εαυτό και τον επίκτητο, τον διαμορφωμένο εσωτερικό εαυτό. Ο πρώτος είναι αυτός που αντιπροσωπεύει την αιώνια ύπαρξή μας από αρχής κόσμου και τον έχουμε σε κάθε ενσάρκωση. Είναι η ταυτότητα του καθενός και η αφετηρία σε κάθε καινούριο του ταξίδι. Καθήκον μας είναι να τον διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού, προκειμένου αυτός να μας οδηγήσει σ' αυτό που είμαστε προορισμένοι να κάνουμε. Ο δεύτερος είναι αυτός που διαμορφώνεται στην ενσάρκωση που κάθε φορά μετέχουμε και η διάρκειά της είναι ένας κύκλος ζωής. Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να φέρουμε σε αρμονία τους δυο εαυτούς.

Η κάθε ενσάρκωση αποτελεί για εμάς ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο ανάκτησης του αιώνιου εαυτού. Οι εμπειρίες και τα ερεθίσματα ενός κύκλου ζωής καταφέρνουν να βγάλουν στο φως τις άγνωστες πτυχές του ανώτερου εαυτού. Έτσι με κάθε ενσάρκωση ερχόμαστε ακόμα πιο κοντά στο αιώνιο ον, το οποίο είμαστε ή αλλιώς όλο και μεγαλύτερο τμήμα του ανώτερου εαυτού προβάλλεται προς τα έξω. Η ζωή του καθενός, λοιπόν, μπορεί να βιωθεί από μία ερευνητική σκοπιά που το κάνει τόσο ενδιαφέρον που θέλεις να ρουφήξεις τη ζωή και να αποκτήσεις το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες που θα σε οδηγήσουν μόνο στον αιώνιο εαυτό σου μέσα από τις επιλογές που συνειδητά θα κάνεις.

Ο εξωτερικός εαυτός είναι αυτό που προβάλλεται από το συνοθύλευμα των δυο εσωτερικών εαυτών. Το πως δείχνουμε δηλαδή είναι το αποτέλεσμα της εσωτερικής διαδικασίας συγκερασμού των δυο εσωτερικών εαυτών. Εδώ, η ταύτιση είναι το ζητούμενο. Πρέπει, επομένως, να εμπιστευόμαστε τον ανώτερο εαυτό μας γιατί αυτός είναι που ξέρει ως αιώνιος και όχι τον εξωτερικό που δεν μπορεί να γνωρίζει καθώς είναι ένα υποσύνολο του όλου στο συγκεκριμένο κύκλο ζωής μας.

Η ολοκλήρωση επέρχεται όταν ο εσωτερικός ανώτερος εαυτός ταυτιστεί τελικά με τον μερικό εξωτερικό. Έτσι θα λάμψει ολοφώτεινη η ύπαρξή μας αφού θα έχει μεταμορφωθεί. Ο ανώτερος εαυτός ισχυροποιείται κι αυτός και ωριμάζει με κάθε ενσάρκωση καθώς όταν πρωτοήρθε ήταν μικρής πνευματικής ηλικίας. Όπως το κάθε στάδιο της ανθρωπότητας κληροδοτεί τη γνώση του στην επόμενη γενιά έτσι και η σοφία κάθε ενσάρκωσης ωριμάζει περισσότερο τον ανώτερο εαυτό. Διότι κι αυτός γεννήθηκε παιδί και φαίνεται αυτό από την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας, λίθινη εποχή, προϊστορική κτλ. μέχρι το σήμερα. Ερχόμαστε δηλαδή ξανά και ξανά μέχρι την ενηλικίωση του ανώτερου εαυτού. Σήμερα η ανθρωπότητα βρίσκεται σε αυτήν ακριβώς τη φάση, της ενηλικίωσης. Έχει φτάσει ο άνθρωπος στο σημείο που έχει τη γνώση και όλα τα εργαλεία για τον τελικό του προορισμό....

Τώρα είναι η ώρα να σταθεί όρθιος!!! Στήτε Στήτε! λοιπόν. Τη φράση «Στήτε στήτε, τις ως ο Θεός ημών;» την είπε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ κατά την πτώση των αγγέλων, καθώς ήταν παρασυρμένοι από τον διάβολο, και έτσι σταμάτησε την πτώση. Το γεγονός αυτό γιορτάζεται στις 8 Νοεμβρίου. Το όνομα Μιχαήλ σημαίνει «ποιος είναι σαν τον Θεό μας;».

Στο δίπολο ανώτερος - κατώτερος εαυτός, λοιπόν, έχουμε την ορθή λογική που είναι μία για όλους τους ανθρώπους με αξίες και ηθικές αρχές που συνιστούν το πνεύμα, και τον κατώτερο, το φθαρτό σώμα, τον ναό μας, που είναι αυτός που δέχεται, δίνει αλλά και κάνει πράξη όλα αυτά που του υπαγορεύει το πνεύμα. Το σώμα μας είναι ο τελεστής όλων των πράξεων χωρίς να είναι υποδεέστερης σημασίας του πνεύματος αλλά συμπληρωματικής. Έτσι είναι η εικόνα του ολοκληρωμένου ανθρώπου. Ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί το δίπολο αυτό σωστά και να γνωρίζει πότε να εξασκεί στη ζωή του το ένα και πότε το άλλο. Εν αρχή ην ο Λόγος. Πρώτα ο άνθρωπος σκέφτεται σε όλες τις περιπτώσεις το πλαίσιο από το οποίο ενεργεί, τι αρμόζει και πως οφείλει να φέρεται από το συγκεκριμένο πλαίσιο, το ρόλο που έχει εκεί. Αυτά είναι σκέψεις του ανώτερου εαυτού που υποδεικνύουν την σοβαρότητα και την ευθύνη μας σε ό,τι μετέχουμε. Αν είμαστε σωστά τοποθετημένοι και οριοθετημένοι στο νου, τότε το σώμα δεν μπορεί παρά να εφαρμόσει αυτά που σκέφτηκε ο νους. Δημιουργούνται έτσι σωστές συνδέσεις με όλα τα συστήματα στα οποία ανήκουμε, τηρείται η ιεραρχία και η όλη αλληλεπίδραση φτάνει σε υψηλά επίπεδα ανέλιξης αφού οι προϋποθέσεις προσφέρουν γόνιμο πεδίο δράσης.

Το είναι και το γίγνεσθαι

Άλλο ύψιστης σημασίας δίπολο που αποδεικνύει την διπολικότητα του ανθρώπου, αποτελεί το είναι και το γίγνεσθαι.

Το πρώτο αφορά μια αντικειμενική καθ όλα τελειωμένη και ολοκληρωμένη κατάσταση ενώ το δεύτερο δημιουργείται, συνκατασκευάζεται από τη δική μας συμμετοχή και τις αλληλεπιδράσεις μας με τα συστήματα και τα αποτελέσματα είναι ανάλογα της δικής μας συμπεριφοράς. Όταν ρώτησαν κατηγορώντας τον Χριστό, «γιατί ονομάζεις τον εαυτό σου Θεό;», Εκείνος απάντησε, «υποκριτές, ο δικός σας ψαλμός του Κορέ δεν λέει ότι Θεοί είστε και Υιοί Υψίστου πάντες;» Εξάλλου, ο καθένας από εμάς είναι Θεός καθώς θεάται κάτι το οποίο ο ίδιος ( π.χ μια πληροφορία) μαθαίνει και θέλει να το εντάξει στα πλαίσια του, προκειμένου να εξελιχθεί ή απλά και μόνο να ευφρανθεί με τη θέαση. Η σημασία του ρήματος θεάομαι-θεώμαι είναι βλέπω με θαυμασμό, παρατηρώ, είμαι θεατής σε θέατρο, επιθεωρώ .

Αυτό από τη μια προϋποθέτει την ευθύνη από τη μεριά του καθενός να συμπεριφέρεται αξία θαυμασμού ενώ από την άλλη η θεραπευτική αξία της αλληλεπίδρασης μας ανεβάζει σε επίπεδα ανέλιξης ευδαιμονίας πρωτόγνωρα για μας. Η λέξη ευδαιμονία σημαίνει με την εύνοια του Θείου. Ας κάνουμε εμείς όλοι από τη μεριά μας το σωστό και τότε θα δούμε θαύματα να συμβαίνουν γύρω μας. Εδώ εννοείται ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος μόνο για τον εαυτό του. Αυτόν πρέπει να τιθασεύσει, να σμιλεύσει, να τον κάνει κομψοτέχνημα για τη θέαση των άλλων.

Διότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε πεταλούδες-ψυχές μοναδικές, ελαφρείς, λεπτοί, με ευαισθησία, με χρώματα, κινούμαστε με ομορφιά και λεπτότητα, αλαφροπατάμε, καθώς συνεχώς αναδιαμορφωνόμαστε αλλά προτιμούμε και επιλέγουμε να φερόμαστε σαν ελέφαντες βαριοί, γκρίζοι, χοντροκομμένοι και σκληρόπετσοι, λόγω της ημιμάθειάς μας, δεν μας αγγίζει τίποτα από τα λεπτά ενώ ταυτόχρονα τα τσαλαπατούμε σε κάθε μας βήμα. Ζούμε σε έναν κόσμο (η λέξη σημαίνει κόσμημα) που κάθε στιγμή προσφέρει μοσχοβολιές στη ζωή μας μέσα από τις αισθήσεις μας και τις αλληλεπιδράσεις αλλά εμείς ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλον, κάναμε ρουτίνα τη ζωή μας, την ισοπεδώσαμε και δεν ζούμε ζωντανοί αλλά σαν από μηχανική υποστήριξη, τέτοια νέκρα, τέτοια χοντροκοπιά…. Με την αυτονομία θα αναγνωρίσει ο άνθρωπος και τη θέση του στο σύστημα. Μέχρι όλοι να μπούμε στις θέσεις μας ας θυμηθούμε τα λόγια που είπε ο ίδιος ο Χριστός «όπου δύο και τρεις μαζί, εκεί και εγώ»!! Όταν τα συστήματα καταφέρουν να πετύχουν ανώτερα γινόμενα ανέλιξης τότε το συστημικό γίγνεσθαι θα πλησιάσει ή θα φτάσει το είναι δηλαδή το σκοπό και την ολοκλήρωσή του.

Αρσενικό - Θηλυκό, ένας Άνθρωπος

Ένα σημαντικό δίπολο στην έννοιά του και την ερμηνεία του είναι το αρσενικό - θηλυκό. Η Αγία Γραφή αναφέρει: Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο. Άρρεν και θήλυ εποίησεν αυτούς. Για να μη νιώθει μοναξιά ο άνθρωπος ο Θεός τον χωρίζει στα στοιχεία του, αρσενικό και θηλυκό, ώστε να έχουν ο ένας απέναντι τον άλλο, να επικοινωνούν και να χαίρονται. ΑΞΙΩΜΑ: Όλοι η ανθρωπότητα αποτελείται από ανδρόγυνα. Ο κάθε ένας από εμάς έχει κάπου μέσα στον κόσμο το άλλο του μισό, αυτό που του ανήκει, αυτό που θα τον ολοκληρώσει.

Η αναφορά λοιπόν στον έρωτα περιλαμβάνει κατεξοχήν μια ιερή έλξη για κάτι, το οποίο θα καλύψει κενά συναισθηματικά, θα θεραπεύσει, θα φέρει ισορροπία ψυχική και πνευματική. Όταν το ανδρόγυνο χωρίστηκε σε δύο οντότητες, τότε το ένα έγιναν δύο. Μια ολότητα, μια επίγνωση, ο άνθρωπος, χωρίστηκε στα δυο του στοιχεία, το αρσενικό και το θηλυκό. Έτσι δημιουργήθηκε αυτόματα ένα δίπολο. Το ένα μέρος έχει τη μια πλευρά της γνώσης και το άλλο μέρος την άλλη πλευρά της γνώσης. Το θέμα είναι ότι η κάθε μια από αυτές δεν είναι επαρκής καθώς πάντα θα λείπει το άλλο μισό της αλήθειας. Η επίγνωση της αλήθειας, λοιπόν, συνεπάγεται την ένωση των δυο μερών. Όταν θα ενωθούν οι αλήθειες του αρσενικού με του θυληκού, όταν η ολότητα συναρμοστεί τότε θα μπορέσει να φανεί πραγματικά τι είναι ο άνθρωπος. Τα κομμάτια του πάντα θα αναζητούν το ένα το άλλο για να πληρωθούν. Η ένωση ενός τέτοιου ζευγαριού αποτελεί τη μετουσίωση του ανθρώπινου όντος σε αυτό που πραγματικά ο Θεός έπλασε εξ' αρχής. Τον άνθρωπο, τον υιό του Θεού, που του προσέδωσε δικές Του, θεϊκές ιδιότητες και τον έκανε εν δυνάμει Θεό. Η ένωση αυτή ξυπνάει αυτές τις ιδιότητες, τις ενεργοποιεί μέσα από την ενεργοποίηση του DNA, και δίνει την ευκαιρία στον άνθρωπο να μεγαλουργήσει στην παρούσα ζωή του όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο αλλά σε οικουμενικό. Ο έρωτας μέσα από την ένωση του ανδρόγυνου είναι ο υπέρτατος σκοπός της ζωής μας αφού κυριολεκτικά οδηγεί στη θέωση του ανθρώπου καθώς όχι μόνο εξασφαλίζει τη μεταμόρφωση της γήινης πλευράς του αλλά ενεργοποιεί και την θεϊκή αγγελική φύση του.

Βιολογικά, η ένωση του αρσενικού-θυληκού μοιάζει με το γράμμα Η. Αυτό παραπέμπει στο σχήμα του DNA.

Δύο μονόκλωνα DNA που ενώνονται και δημιουργούν ένα δίκλωνο. Ένα άλλο είδος. Επομένως, σήμερα ο άνθρωπος για να θεωρείται ολόκληρος πρέπει να επισυνάψει (μέσα από το γάμο) «Και έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν», το άλλο του μισό. Επιζητά το υπόλοιπό του μισό ως εξωτερικό σχήμα, αλλά και επιπλέον, πολύ σημαντικό, οφείλει να αναπτύξει στο εσωτερικό του τις ιδιότητες του αντίθετου φύλου, καθώς αυτές ενυπάρχουν μέσα του, σε μικρότερη βαθμίδα σαφώς, ως ανθρώπινο είδος που είναι. Έτσι, το αρσενικό που κατά βάση το διέπει η λογική, οφείλει να αναπτύξει και το συναίσθημα και την ευαισθησία που είναι κύρια χαρακτηριστικά του θηλυκού, και το αντίστροφο, το θηλυκό, την λογική του πνεύματος, που διαθέτει το αρσενικό. Το αρσενικό να αναπτύξει το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου ενώ το θηλυκό να ενισχύσει το αριστερό με τη λογική. Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος ολοκληρώνεται, συγχωνεύοντας με λειτουργικό τρόπο το δίπολο αυτό. Η λέξη Χριστός, ορισμένος από τον Θεό, ήρθε σαν υπόδειγμα.

Ο Χριστός δηλαδή, ήρθε σαν υπόδειγμα ανθρώπου, ως ολόκληρος ο άνθρωπος, ως άρρεν και θήλυ μαζί. Γιατί δεν ήρθε για διαχωρίσει τα φύλα αλλά να αποδείξει την αρχική ένωση τους και να δείξει πως είναι μια ολοκληρωμένη συνείδηση πέρα από το αρσενικό και το θηλυκό, ήρθε να μας δείξει πως είναι ο άνθρωπος. Αυτό περιλαμβάνει όχι μόνο την απλότητα αλλά και τα θαύματα. Δεν είναι τυχαίο ότι τον Χριστό τον σταύρωσαν πάνω σε σταυρό, διαιρέτη. Ο άδικος θάνατός του βασίστηκε σε διαβολές εναντίον Του. Οι άνθρωποι του τότε είχαν επίσης χωριστεί σε αυτούς που τον ακολούθησαν και σε εκείνους που τον σταύρωσαν. Ο σταυρός είναι το σχήμα των οριζόντιων και κάθετων διπόλων και ο συμβολισμός του είναι κυριολεκτικός καθώς συνιστούν τον άνθρωπο.

Οι επιστήμες μέσα από τη συστημική εικόνα

Στην συστημική μαθαίνουμε ότι ένα σύστημα είναι κάτι ολόκληρο και τα αντικείμενά του και οι ιδιότητές του μπορούν να κατανοηθούν ως μέρος του όλου συστήματος. Αυτό την εντάσσει αυτόματα στις επιστήμες της ολιστικής θεραπείας. Ο όρος συστημικός χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη θεώρηση που εξετάζει το «όλον» και όχι το «μέρος». Δεν εστιάζει στην πάθηση του ενός αλλά εξετάζει τον άνθρωπο ως σύνολο του συστήματός του. Το κύριο μέλημά της είναι να εντάξει αυτό το άτομο στο περιβάλλον του αφού εξυγιάνει και τα δύο.

Να ενώσει, δηλαδή, το σύστημα με λειτουργικό τρόπο. Με τον ίδιο τρόπο η συστημική ως επιστήμη, συγκαταλέγει κι άλλες επιστήμες που μπορούν με τις πληροφορίες τους να συμπληρώσουν την ολοκλήρωση της εικόνας του ανθρώπινου είδους.

Αυτές είναι η φιλοσοφία, όλες οι σχολές ψυχολογίας, -καθώς η έννοια χωρίστηκε σε διάφορους κλάδους λες και δεν αφορά το ίδιο αντικείμενο- (συνθετική, θετική, ψυχοδυναμική, υπαρξιακή, γνωστική, συμπεριφορική, ψυχανάλυσης, υπνοθεραπείας και ύπνωσης, κτλ.), η ιατρική, οι εναλλακτικές θεραπείες, οι νευροεπιστήμες, οι έρευνες, η επιγενετική, η βιολογία οι φυσικές επιστήμες, η βιοφυσική, η κβαντική μηχανική, η θεολογία. Η συγκριτική μελέτη των διαφόρων επιστημονικών συστημάτων και η ανεύρεση της κοινής τομής τους έχει να προσφέρει πολλά περισσότερα από μια στείρα αντιπαράθεση. Όταν η γνώση προέρχεται από ένα υποσύστημα χωρίς να την διοχετεύει στα υπόλοιπα που όλα μαζί συνιστούν το σύστημα, τότε δεν υπάρχει καμιά πρόοδος. Όταν, όμως, ακόμα και ένα μόνο υποσύστημα μοιραστεί αυτή τη γνώση με τα υπόλοιπα του συστήματος, τα υπόλοιπα κατανοώντας τους νόμους που διέπουν αυτή τη γνώση, θα τη χρησιμοποιήσουν στο δικό τους πεδίο και έτσι θα αναπτυχθούν και αυτά. Έτσι επιτυγχάνεται η σπειροειδής ανέλιξη, όταν το κάθε υποσύστημα αναπτύσσεται ατομικά αλλά και συλλογικά μέσα από τα συστήματα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα βρίσκουμε στη φυσική και τον νόμο της Γαλιλλαϊκής αλληλοσυσχέτισης (ο Γαλιλαίος εκτός από φυσικός, μαθηματικός, αστρονόμος ήταν και φιλόσοφος) που λέει ότι οι φυσικοί νόμοι μένουν αναλλοίωτοι όταν ειδωθούν από διαφορετικά συστήματα αναφοράς, τα οποία κινούνται το ένα σε σχέση με το άλλο με σταθερή σχετικά ταχύτητα.

Κοινώς, όταν όλοι, είμαστε ευρισκόμενοι στο ίδιο επίπεδο λογικής, που δεν σκιάζεται από διαβολές, όταν μιλάμε και ενεργούμε, εννοούμε και βλέπουμε το ίδιο πράγμα.

Θα ήθελα εδώ, να τονίσω ένα από τα προαναφερθέντα υποσυστήματα που φανερά έχει και την πιο άμεση σχέση με την ψυχοθεραπεία. Αυτό είναι οι εναλλακτικές θεραπείες. Είναι γνωστή η απόλυτα δικαιολογημένη αποστροφή των ψυχοθεραπευτών στα χημικά παρασκευάσματα ψυχοφαρμάκων με άμετρες παρενέργειες, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι απλά καλύπτουν συμπτώματα ενώ η ψυχοπαθολογία δεν αγγίζεται και συνεχώς θεριεύει μέσα στον ασθενή κάνοντάς τον να εκδηλώνει όλο και πιο σοβαρά συμπτώματα που επίσης καταστέλλονται χωρίς να θεραπεύονται από τη βάση τους. Αντιμετωπίζουμε έτσι έναν φαύλο κύκλο ασθενειών που προκύπτουν από την ψυχοσύνθεση και την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Η λύση εδώ προσφέρεται από την διπλής κατεύθυνσης φροντίδα, τόσο ψυχικής όσο και φαρμακευτικής, όχι χημικής προέλευσης που προτείνουν οι φαρμακοβιομηχανίες, αλλά φυσικής που δεν επιφέρει καμιά παρενέργεια, αφού αποτελούν τμήμα της διατροφής μας. Η φύση και τα φυτά μας παρέχουν όλα όσα είναι απαραίτητα για την ίασή μας σε όλα τα επίπεδα, ψυχικό και σωματικό. Φανταστείτε ένα φάρμακο για παράδειγμα που μπορεί να σταματά βιολογικά συμπτώματα που ανάγονται στο στρες από ειδική αιτία επειδή δρα ψυχοθεραπευτικά. Το στρες μπορεί να επιφέρει πολλές παθήσεις, από γαστρεντερικές, καρδιακές,κλπ. Έτσι το φάρμακο εκτός από τη σωματική ανακούφιση, διενεργεί ταυτόχρονα εσωτερικές διαδικασίες αφύπνισης που βέβαια αναλύονται με τον ψυχοθεραπευτή. Πετυχαίνουμε, έτσι μια ολιστική θεραπεία σε βάθος σε πολύ μικρότερα χρονικά διαστήματα.

Τέτοια είναι η καινοτομία του κ. Γιώργου Λουκά ομοιοπαθητικού ψυχίατρου όπου μετά από κλινικές παρατηρήσεις ετών δίνει στην επιστημονική κοινότητα της ψυχοθεραπείας κάτι εντελώς καινούριο, τη γνωστική ομοιοπαθητική.

Γνωστική Ομοιοπαθητική: Όταν η ψυχή "μιλά" για την ασθένεια

«Εκλαμβάνει τον άρρωστο ως ένα μοναδικό ψυχο-διανοητικό- σωματικό σύνολο, που πρέπει να αντιμετωπιστεί σφαιρικά. Βασίζεται στην αναζήτηση του προσωπικού τρόπου με τον οποίο ο ασθενής βιώνει την πραγματικότητα, στη διερεύνηση της σχέσης του με τον εαυτό του και με τους άλλους. Ονομάζεται γνωστική ομοιοπαθητική και είναι μία ευρύτερη προέκταση της κλασικής ομοιοπαθητικής με βασικό προστιθέμενο διαγνωστικό εργαλείο την ψυχολογία. Είναι ένα βήμα παραπάνω στο θεραπευτικό σύστημα, την κλασική ομοιοπαθητική, που δημιούργησε ο Γερμανός γιατρός, Σαμουήλ Χάνεμαν πριν από περίπου 200 χρόνια κατακτώντας σιγά - σιγά ολόκληρο τον κόσμο.

Τη γνωστική ομοιοπαθητική ξεκίνησε ο Ινδός Rajan Sankaran και από αυτόν συνέχισε, με τη συμβολή της ρωσικής επιστημονικής κοινότητας, ο Έλληνας ψυχίατρος- ομοιοπαθητικός, Γιώργος Λουκάς για να αναδειχθεί, το 2000, σε μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Συγγραφέων Επιστημονικών Ανακαλύψεων και Εφευρέσεων και να βραβευθεί από τη Ρωσική Ακαδημία Φυσικών Επιστημών με το βραβείο Παβλώφ για το σχεδιασμό και τις κλινικές εφαρμογές νέων ομοιοπαθητικών φαρμάκων.

Ο Σωκράτης έλεγε ότι τα βασικά αίτια της ασθένειας είναι εσωτερικά, της ψυχής: «όπως ακριβώς δεν πρέπει να επιχειρείται η θεραπεία των ματιών χωρίς το κεφάλι, ούτε του κεφαλιού χωρίς το σώμα, έτσι δεν πρέπει ούτε και του σώματος χωρίς την ψυχή. Εξάλλου αυτό είναι και η αιτία που τα περισσότερα νοσήματα δεν γίνονται αντιληπτά από τους γιατρούς, διότι παραμελούν το σύνολο. Διότι από την ψυχή ξεκινούν τα πάντα, και τα κακά και τα καλά, για το σώμα και για κάθε τι στον άνθρωπο».

Η επανάσταση στο χώρο της ομοιοπαθητικής ξεκίνησε, όταν άρχισαν να ασχολούνται με αυτήν θεραπευτές που είχαν ασχοληθεί με την ψυχανάλυση. Έτσι άρχισαν να συλλέγονται πολλές πληροφορίες για το «ψυχισμό» των φαρμάκων. Ο Sankaran είναι αυτός που εισήγαγε μία σημαντική καινοτομία: το ψυχικό σύμπτωμα «ψευδαίσθηση», θεωρώντας ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μία προσωπική ψευδαίσθηση της πραγματικότητας και έναν δικό του τρόπο βίωσής της.

Σε αυτή τη βάση το άτομο αντιμετωπίζεται ως σύνολο και το φάρμακο που θα χορηγηθεί, θεραπεύει όχι μόνο τα τοπικά συμπτώματα, αλλά και όλα τα άλλα. «Πολλές φορές οι ασθενείς εκπλήσσονται όταν μαζί με την κεφαλαλγία ή τη δυσκοιλιότητα θεραπεύεται και η ανασφάλεια τους ότι θα εγκαταλειφθούν από τους φίλους τους», λέει στο ΑΠΕ ΜΠΕ, ο Γιώργος Λουκάς και εξηγεί: «Η μαθήτευσή μου δίπλα στο Sankaran, αλλά και η ψυχιατρική μου ειδίκευση με βοήθησαν πολύ στην υιοθέτηση των παραπάνω απόψεων. Με ενδιέφερε ιδιαίτερα ο διάλογος των επιστημών. Έτσι άρχισα να αλλάζω τη λήψη του ιστορικού, δεν έμενα πια μόνο στην καταγραφή των συμπτωμάτων και της ιδιοσυγκρασίας του ατόμου, αλλά προσπαθούσα να διερευνήσω πίσω από αυτά τις σχέσεις του ασθενούς με τον εαυτό του και το περιβάλλον».

«Μέσα από τη αναζήτησή μου στη σφαίρα της ψυχιατρικής, προσθέτει, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάθε άτομο έχει τις δικές του αρχές – ιδέες που ιεραρχεί πάνω από κάθε τι στη ζωή. Για παράδειγμα, άλλος ιεραρχεί πάνω από όλα το χρήμα, άλλος την οικογένεια, άλλος την ερωτική σχέση, άλλος τη δόξα, άλλος τα οράματά του. Ανάλογα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος διαμορφώνονται οι διάφορες ψευδαισθήσεις- παραμορφώσεις ιδεών του ατόμου».

Ως παράδειγμα, ο κ. Λουκάς λέει ότι «άλλος νομίζει ότι δεν αγαπιέται στη σχέση, άλλος νομίζει ότι δεν εκτιμάται από τους φίλους του, άλλος ότι θα τον εγκαταλείψουν οι δικοί του άνθρωποι. Σύμφωνα με τη γνωστική ομοιοπαθητική, δεν αρκεί να αντιμετωπίζονται μόνο τα συμπτώματα ενός ατόμου, αλλά να υπάρξουν και διορθωτικές θεραπευτικές παρεμβάσεις σε επίπεδο “ιδεών”. Η αλλαγή στη στάση ζωής του ατόμου θα βοηθήσει τη συνολική κατάσταση της υγείας του οργανισμού».

Όπως εξηγεί ο γιατρός ένα παράδειγμα εφαρμογής της γνωστικής ομοιοπαθητικής είναι η εργασία που έγινε από την ιατρό, Ναταλία Τιτίεβα στα παιδιά του ορφανοτροφείου του Νοβοσιμπίρσκ. «Χορηγήθηκαν στα παιδιά ομοιοπαθητικά φάρμακα της ομάδας μαγνησίου, τα οποία σύμφωνα με τη γνωστική ομοιοπαθητική αντιμετωπίζουν το αίσθημα ορφάνιας. Η επιλογή του ομοιοπαθητικού σκευάσματος που δόθηκε σε κάθε παιδί έγινε με βάση τα ιδιαίτερα ψυχικά του χαρακτηριστικά. Αντιμετωπίστηκαν ασθένειες με ψυχική συμμετοχή, όπως η ενούρηση, ο τραυλισμός, η καθυστερημένη ανάπτυξη. Αντιμετωπίστηκαν όμως και άλλες ασθένειες όπως το κοινό κρυολόγημα», λέει ο κ. Λουκάς. Προσθέτει δε ότι τα φάρμακα της ομάδας μαγνησίου που ελάττωναν το αίσθημα ορφάνιας βοηθούσαν και στην καταπολέμηση των συχνών κρυολογημάτων. Μάλιστα υπογραμμίζει ότι η βελτίωση της ψυχικής κατάστασης των παιδιών είχε σαν αποτέλεσμα τη βελτίωση του ανοσοποιητικού συστήματος. «Πάρθηκαν δύο ομάδες παιδιών, στη μία έγινε εμβόλιο γρίπης και στην άλλη εφαρμόστηκε γνωστική ομοιοπαθητική. Από την ομάδα του εμβολίου αρρώστησε τη χρονιά εκείνη το 11,3%, ενώ από τα παιδιά με την ομοιοπαθητική αγωγή μόνο το 0,3%», τονίζει ο γιατρός.

Εφαρμογή της γνωστικής ομοιοπαθητικής

Η εφαρμογή της γνωστικής ομοιοπαθητικής, όπως λέει, άλλαξε ριζικά την πρακτική του, γιατί πρωταρχικός του σκοπός έγινε η κατανόηση της μοναδικότητας του ασθενή και όχι απλώς η ταξινόμηση στα πολύχρηστα ομοιοπαθητικά φάρμακα. Έτσι άρχισε να δημιουργείται η ανάγκη παρασκευής νέων φαρμάκων. Σε αυτή τη φάση βρέθηκε συνεργάστηκε με τον φαρμακοποιό, Ιωάννη Ευσταθίου, με εμπειρία στο χώρο των θεραπευτικών συμπληρωμάτων (ομοιοπαθητική, φυτοθεραπεία, κ.λ.π). Έτσι γεννήθηκε μία νέα ομάδα φαρμάκων, τα «τριπλά άλατα», ενώσεις που περιέχουν τρία στοιχεία του περιοδικού πίνακα στη σύστασή τους, εκτός από τα στοιχεία Υδρογόνο και Οξυγόνο.

Όπως λέει ο γιατρός, τα νέα αυτά φάρμακα άρχισαν να αποδίδουν θεαματικά αποτελέσματα. «Ο κύριος λόγος ήταν η ακριβής εξατομίκευση του ασθενούς, άρα και η πληρέστερη κάλυψη των συμπτωμάτων του», εξηγεί και προσθέτει: «Έτσι ασθενείς που ακολουθούσαν για χρόνια ομοιοπαθητική αγωγή με ελάχιστες βελτιώσεις, άρχισαν να βλέπουν θεαματικά αποτελέσματα με τη χορήγηση κάποιου νέου τριπλού άλατος».

Ο Γιώργος Λουκάς ασχολείται με την ομοιοπαθητική από το 1982. Αρχικά μαθήτευσε δίπλα στον ομοιοπαθητικό – γιατρό, Αρίσταρχο Τσαμασλίδη. Στη συνέχεια παρακολούθησε μετεκπαιδευτικά σεμινάρια στη Βομβάη, από τον Rajan Sankaran.

Εισήγαγε την ενοποιητική θεωρία της ιδιοσυστασίας, όπου με βάση τη συγκριτική μελέτη της θεωρίας των χρόνιων νόσων της ομοιοπαθητικής, των καθηλώσεων της ψυχανάλυσης, της τυπολογίας του Παβλώφ, της θεωρίας των χυμών του Ιπποκράτη, των τεσσάρων στοιχείων του Πλάτωνα και του Εμπεδοκλή, παρουσιάζεται ένα κοινό θεωρητικό ιατρικό μοντέλο για την ιδιοσυστασία.

Από το 1995 άρχισε να διδάσκει την ομοιοπαθητική στη Ρωσία, ενώ πρόσφατα έχει ανοίξει γι αυτόν και ο δρόμος της Αγγλίας. Τo Hahnemann College of Homeopathy του δίνει την ευκαιρία να μεταδώσει της αρχές της γνωστικής ομοιοπαθητικής, στα πλαίσια μετεκπαιδευτικών σεμιναρίων.»

Ως συστημικοί και ψυχοθεραπευτές κάθε θεραπευτικής κατεύθυνσης, σίγουρα θα θέλουμε να ενώνουμε και να συναρμόζουμε γνώσεις που θα πάνε τον άνθρωπο ένα βήμα πιο πέρα για την ολοκλήρωσή του. Και σίγουρα δεν είναι θεμιτό να γινόμαστε «διάβολοι» και να ενεργούμε διασπαστικά ή να μην θέλουμε το καλό της ανθρωπότητας. Και ίσως ακούγεται βαρύ να ονομάζουμε εαυτούς «διάβολους» αλλά ας μην μας πειράζουν οι λέξεις, εφόσον ισχύουν, ας δούμε για μια φορά αν οι πράξεις μας είναι τέτοιες.

Το μυστήριο της αρχικής υπόστασης του ανθρώπου

Το 249/250μ.Χ φυλακίζεται και βασανίζεται μέχρι θανάτου ο Ωριγένης Αδαμάντιος, θεολόγος και φιλόσοφος, κατά την περίοδο χριστιανικών διωγμών δίχως να λυγίσει. Έγραψε περίπου 6.000 έργα ως κληροδότημα στην εκκλησία, πολλά από τα οποία διαβάζονται καθημερινά στις λειτουργίες. Ο ίδιος ζούσε μια άκρως ασκητική ζωή ενώ παράλληλα ερευνούσε τις γραφές και δίδασκε. Ο κύριος στόχος του Ωριγένη ήταν η πρακτική έκθεση του κειμένου, στίχο προς στίχο.

Αυτό ήταν ακριβώς που τον οδήγησε στην επιδίωξη βαθύτερων εννοιών. Παρά τον σώφρονα και θεάρεστο βίο του η εκκλησία με την Ε οικουμενική σύνοδο μετά το θάνατό του τον αναθεματίζει γιατί είπε κάτι που ο νους των ανθρώπων της εποχής εκείνης δεν άντεχε. Είπε ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε οι πεπτωκότες άγγελοι, οι δαίμονες. Είναι ο μόνος μέχρι σήμερα που είδε την θρησκεία μας σαν σύστημα, όπου από μια πλήρη και τέλεια ολότητα ένα τμήμα της αποσχίζεται εξαιτίας της διαβολής και από την τελειότητα που βρίσκονταν ξέπεσαν σε μια γήινη, υλική κατάσταση για να δουν και να ζήσουν αυτό που προτίμησαν. Πέσαμε, εξαιτίας της διαβολής, από τα ανώτερα αγγελικά επίπεδα στα κατώτερα γήινα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μόνο ένας αναρχικός που δε θέλει να άρχεται κανενός θα έδινε την ελεύθερη βούληση στον καθένα να αποφασίσει για τον εαυτό του και ένας πανάγαθος πατέρας που τα έχει όλα ετοιμασμένα για εμάς και μας περιμένει, αντιπροσωπεύει τον Θεό μας, αυθεντικό και αληθινό. Σαν «άσωτοι υιοί» που είμαστε δεν τη βλέπουμε την κατάντια μας. Τον ζούμε για τα καλά τον κόσμο που δημιουργήσαμε να ζούμε μέσα από τον εγωισμό μας.

Ο Πατέρας πάντα θα είναι εκεί να περιμένει την επιστροφή μας. Όχι σαν τα άπειρα, κακομαθημένα παιδιά που φύγανε, αλλά ως ενήλικες που συνειδητοποίησαν την αλήθεια που γνώρισαν. Ενηλικιωθήκαμε πια. Μπορούμε να επιστρέψουμε πίσω στο γονιό και να πούμε «είμαι αυτάρκης». Όλη η γνώση υπάρχει μπροστά στα μάτια μας μέσα από όλες τις επιστήμες και εμείς αρνούμαστε να δούμε. Η φιλοσοφία του Ωριγένη είναι η εξής: (από τη βικιπαίδεια) «Στην κορυφή της πυραμίδας της Ύπαρξης την οποία περιγράφει βρίσκεται ένας Ύψιστος, αυτάρκης Θεός, η Μονάδα. Τούτη η Μονάδα στην ιστορική της εξέλιξη γίνεται Τριάδα, μια θεότητα γεμάτη δημιουργική ενέργεια. Στη δραστηριότητα αυτής της δημιουργικής ενέργειας οφείλεται η γέννηση ενός κόσμου καθαρών και αγνών πνευμάτων, που μετέχουν της γνώσης της Μονάδας. Μια μερίδα αυτών των αγνών πνευμάτων, κορεσμένη από την ευτυχία της μακάριας ύπαρξης, αποσκιρτά από τον κοσμικό νόμο. Η τιμωρία της είναι η εξορία στην ύλη, έναν τόπο που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για αυτό το σκοπό. Ο άνθρωπος είναι ένα πνεύμα σε κατάσταση τιμωρίας, και τούτη η τιμωρία είναι το εφαλτήριο της κίνησης για την επιστροφή στη Μονάδα.

Χάρη στη θεία οικονομία, η οποία εκφράζεται μέσω της ιδέας της Θείας Πρόνοιας, το πεπτωκός ανθρώπινο γένος τελικά θα βρει το δρόμο του προς τη θέωση, την επιστροφή στη μακάρια ύπαρξη. Η επιστροφή, λοιπόν, είναι το κύριο και μοναδικό καθήκον της ανθρώπινης ύπαρξης, η επιστροφή μέσω της μεσολάβησης του θείου Λόγου που ενσαρκώνεται αναλαμβάνοντας ένα φυσικό φορέα, γενόμενος άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. Η πρώτη πράξη για την επιστροφή είναι ο ασκητισμός, μέσω του οποίου κυριαρχούνται τα πάθη. Η σωματική φύση σταδιακά αποβάλλεται, μετουσιώνεται, προκειμένου να προβάλλει ο πνευματικός άνθρωπος. Η πλήρης και ολοκληρωτική πνευματοποίηση είναι ο επιδιωκόμενος στόχος, έτσι ώστε η ύπαρξη να πλημμυρίσει από το θεϊκό μεγαλείο, αποκλείοντας όμως την επανάληψη της πτώσης εξαιτίας της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπινου όντος».

Οι διδασκαλίες του περιείχαν την Αγ. Γραφή, η οποία ερμηνεύεται τριπλά: σωματικά (ιστορικογραμματικά), ψυχικά (ηθικά) και πνευματικά (αλληγορικά). Όλα, πρόσωπα και πράγματα, έχουν, σύμφωνα με τις Πλατωνικές απόψεις, διπλή όψη:α) σωματική / αισθητή (ορατή) - υλική (για το απλοϊκό πλήθος - νήπιους) και β) πνευματική / αόρατη - μυστική (για τους τέλειους, πνευματικούς).

Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνεται εύλογα το συμπέρασμα ότι η διαβολή- μερική γνώση, είναι υπεύθυνη για την κατάπτωση των συστημάτων είτε αυτά βρίσκονται σε ανώτερα επίπεδα είτε τοποθετούνται στα κατώτερα. Διότι οι νόμοι που διέπουν τα συστήματα είναι ίδιοι για όλους. Παρατηρούμε επίσης και την απόδοση του «ως εν ουρανώ και επί της γης». Όπως στο πνευματικό επίπεδο έπεσαν οι άγγελοι από τον ουρανό και γίνανε δαίμονες, έτσι και στη γη οι άνθρωποι αντί να κοιτάμε ψηλά για να φτάσουμε κάποια στιγμή όλη η ανθρωπότητα στο ουράνιο, πνευματικό «σπίτι» μας, υποβιβάζουμε ακόμα περισσότερο το επίπεδο μας σε ζωώδες…. Ατελέσφορο και αδιέξοδο.

Καλούμαστε, λοιπόν, να ανέβουμε πάλι ένα - ένα τα σκαλιά, να ανεβούμε τα επίπεδα, διαδικασία επίπονη, μιας και πρώτα τα κατεβήκαμε χωρίς σκέψη. Επίπονη, βεβαίως, γίνεται όταν έχουμε εγωισμό και δεν συναινούμε απλά σε μια αλήθεια που μπορεί σίγουρα να μας μεταφέρει στον ποθούμενο «παράδεισο»!

Οι τέσσερις φυσικές υποστάσεις του ανθρώπου

Χρονολογικά, η πρώτη διαβολή που συντελέστηκε ήταν το σχίσμα του ανθρώπου, του ανδρόγυνου, στο δίπολο αρσενικό-θηλυκό. Η δεύτερη διαβολή συντελέστηκε στα χρόνια της Βαβέλ, όπου οι άνθρωποι, αγαθοί όντες, προσπάθησαν να βρουν τον Δημιουργό τους και τότε κάποιος τους «συγχίζει», διχάζει τις γλώσσες και από μία γλώσσα (όπου όλοι όταν μιλούσαν εννοούσαν το ίδιο πράγμα) οι γλώσσες έγιναν τέσσερις. Από εκεί και μετά ήταν πολύ εύκολο να συνεχίσουν να διχάζονται με γρήγορο ρυθμό μέχρι το σήμερα που η επικοινωνία φτάνει να είναι πολυπόθητο ζητούμενο.

Αμερικανοί ερευνητές ανακοίνωσαν ότι βρήκαν τέσσερις διακριτές ομάδες τύπων προσωπικότητας, ανατρέποντας τους υπάρχοντες τύπους: Τον μέσο άνθρωπο, τον εγκρατή, τον άνθρωπο πρότυπο και τον εγωκεντρικό.

Η εξέλιξη των επιστημών έρχεται τελικά να αποδείξει όσα έχουν γραφτεί χιλιάδες χρόνια πριν. Ένα από αυτά είναι και το παραπάνω θέμα που αφορά στους τύπους του ανθρώπου. Στο βιβλίο της Αγίας Γραφής, την Καινή Διαθήκη έχουμε τέσσερις ευαγγελιστές που διηγούνται τα τέσσερα Ευαγγέλια. Πρόκειται για τα ίδια γεγονότα μόνο που κάθε ένας από τους τέσσερις αναφέρεται σε διαφορετικό τύπο ανθρώπου καθώς ο καθένας από αυτούς εκπροσωπεί έναν από τους τύπους του ανθρώπου. Γι' αυτό και υπάρχουν διαφορές στον τρόπο της αφήγησης ώστε όλοι οι τύποι των ανθρώπων να καταλάβουν από τη δική τους πλευρά όσα έπρεπε να καταλάβουν. και κανείς να μην πει ότι δεν κατάλαβε. Στο βιβλίο της αποκάλυψης αναφέρονται τα τέσσερα ζώα της αποκάλυψης όπου είναι ο μόσχος, ο λέων, ο αετός και ο άνθρωπος τα οποία προχωρούν πάντα ευθεία. Ακόμα και στην αστρολογία έχουμε τέσσερις τύπους ζωδίων της γης, του νερού, της φωτιάς και του αέρα. Επίσης, οι αρχαίοι Έλληνες και ο Ιπποκράτης εστιάζουν σε τέσσερις τύπους τον αιματώδη, τον μελαγχολικό, τον χολερικό και τον φλεγματικό.

Ο Χάνεμαν, επίσης, αναφέρεται σε τέσσερις ομάδες, τον ψωρικό, το συκωτικό, τον συφιλιδικό και τον φυματινικό. Φυσικά, κανένας τύπος δεν είναι καθαρός αλλά ενέχονται μέσα του διάφορες προσμείξεις σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος, ως ατελές ακόμη ον, είναι φτιαγμένος από χρυσό που μέσα του εμπεριέχονται προσμείξεις άλλων μετάλλων του αργυρού, του χαλκού και του σιδήρου. Αυτό το μάγμα είναι το αποτέλεσμα του «διαίρει και βασίλευε» καθώς όταν μια αλήθεια διαιρείται σε πάρα πολλά κομμάτια τότε αυτή εκφυλίζεται και δεν περιέχει πλέον παρά ψήγματα αλήθειας με αποτέλεσμα το ψέμα να υπερτερεί κατά κράτος. Μετά τη διαβολή, λοιπόν, αυτό που επέρχεται, καθώς τα πάντα ρεί και ουδέν μένει, είναι, αναπόφευκτα, ο εκφυλισμός και αφορά σε όλα τα επίπεδα, στις έννοιες, τις ιδέες, τις σκέψεις, τις πράξεις και ποτίζει όλα τα συστήματα από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο. Σήμερα βρισκόμαστε σε τέτοια σημεία εκφυλισμού που φτάσανε τα «φαύλα» και κάθε μη υγιής δράση να επιτίθεται, να υπονομεύει και να στηλιτεύει το υγειές.

Ο άνθρωπος, μέσα από όλη αυτή τη γνώση που διοχετεύεται σήμερα στην εποχή μας, καλείται να «καθαρίσει» τον εαυτό του από τις διαβρωτικές προσμήξεις του αργυρού, του χαλκού και του σιδήρου για να παραμείνει το καθαρό λαμπερό χρυσάφι. Αρκεί καθημερινά να εστιάζει και να χρησιμοποιεί μόνο το χρυσό κομμάτι του εαυτού του. Τα υπόλοιπα σιγά σιγά θα «πέσουν», θα εξαφανιστούν καθώς δεν θα τρέφονται. Ο εγκέφαλος είναι σαν ένα δάσος. Όποιο δέντρο δέχεται τροφή γιγαντώνεται, όποιο δεν τρέφεται, πεθαίνει. Γιατί «εν αρχή ην ο λόγος» και όταν πούμε κάτι και το εννοούμε αυτό και γίνεται! Μπορούμε αν το θέλουμε πραγματικά να ενσωματώσουμε όλες τις θεϊκές μας ιδιότητες, αυτές που κληρονομήσαμε. «Θεοί είστε και πίπτετε σαν άνθρωποι» είπε ο Χριστός…

Είναι φανερό, μέσα από την παρακμή που βιώνει ο κόσμος μας τα τελευταία χρόνια, ότι βρισκόμαστε σε ένα τέλος εποχής. Η βιομηχανική εποχή «πνέει τα λοίσθια» χρόνια τώρα, είναι η μοναδική που κυριάρχησε τόσο μεγάλο διάστημα σε σχέση με άλλες, κι όμως κάποιοι την κρατούν ακόμα με σκοπό να φέρουν μεγαλύτερο χάος και δυσμένεια στην ανθρωπότητα. Θέλουν να επαναφέρουν τον «μεταμεσαιωνικό» μεσαίωνα στον κόσμο, έναν μεσαίωνα όπου το κυνήγι μαγισσών θα γίνεται με σύγχρονα, πλέον, μέσα υποδουλώνοντας τον άνθρωπο μέσα στη δυστυχία και τη μιζέρια, καθώς του λένε ότι χρωστάει και είναι δούλος και όχι ελεύθερος άνθρωπος, ακόμα υπεύθυνος και για την καταστροφή του πλανήτη. Καθυστερούν επίτηδες την αυγή της πραγματικής νέας εποχής - ενώ ταυτόχρονα την σφετερίζονται με «φραγκεσταϊνικές» μεθόδους - όπου άνθρωποι αφυπνισμένοι, με αγάπη για την ανθρωπότητα θα οδηγήσουν τον κόσμο εκεί που ανήκει, στην ομορφιά και την ευημερία. (Να μην αναφέρουμε πόσες δολοφονίες τέτοιων ανθρώπων έγιναν, από τη «σκοτεινή διοίκηση» της εποχής μας, οι οποίοι επέδειξαν αγάπη για την ανθρωπότητα). Πόσο έτοιμος είναι ο άνθρωπος να αφήσει τη βαριά βιομηχανική εποχή και να περάσει στη νέα εποχή όπου ολοκληρωμένοι άνθρωποι θα σηκωθούν μέσα από την ύλη και το πνεύμα τους θα ατενίσει το θείο.

Τελειωμένοι άνθρωποι που θα σηκώσουν αυτόν τον πλανήτη ώστε τίποτα να μη θυμίζει το βαρύ και επίπονο χθες. Γιατί στο νέο κόσμο ο άνθρωπος θα έχει γνώση όχι μόνο του υλικού κόσμου αλλά και του πνευματικού. Η απάντηση στην ερώτηση "που πάμε αλήθεια;" είναι μοναδική και απόλυτη. "Πάντα σπίτι". Όσο και να το καθυστερούν όμως η νέα αυτή εποχή του πνεύματος ήδη μετράει συνειδήσεις αφυπνισμένων ανθρώπων που την κατάλληλη στιγμή θα ενωθούν και θα δράσουν. Μέχρι τότε…. «κράτα αυτό που έχεις για να μην λάβει άλλος το στεφάνι σου».